[...] jeżeli będziemy w dalszym ciągu używali języka według jego 
utartego klucza, z jego utartymi skojarzeniami etc., umrzemy, nie 
dowiedziawszy się, jakie jest prawdziwe imię dnia. 
Julio Cortázar, Rayuela 
(Gra w klasy, tłum. Zofia Chądzyńska) 

Night, the myriad rustle of tiny wings. Heard lapping water of the inland seas. 
Thomas Wolfe, Look Homeward, Angel 
(Spójrz ku domowi, aniele) 

Punkt wyjścia kompozycji to wyobrażenie bardzo subtelnego dźwięku, cętkowanej ciszy; tematyzacja szumu jako tła, szumu, który jest swoisty dla każdego nieomal pomieszczenia, jak również związana z tym dialektyka ciszy i dźwięku.       
Kilka aspektów kompozycji:
– połączenie brzmienia ludzkiego głosu z dźwiękami elektronicznymi, które częściowo są uzyskane syntetycznie, oraz w komponowanie tych dwóch płaszczyzn w kontekst semantyczny, 
– próba pozbawienia języka semantyki
– język jako znak, język  jako dźwięk, język jako dekoracja (?),
– wielotekstowość i wielojęzyczność, 
– fragmentaryczność, pozorna bezkształtność
– również jako na rzędzie przedrozumienia (?). 

W utworze zostały wykorzystane fragmenty wierszy: The Cats will know i Verrà la morte e avrà i tuoi occhi Cesarego Pavese jak i fragmenty dwóch ód Horacjusza: I. 4 (Solvitur acris hiems...) oraz IV. 7 (Diffugere nives...)
Joanna Woźny