Koncert został skomponowany z myślą o soliście-improwizatorze. Partie instrumentalne są w nim wyprowadzane z materiału dźwiękowego warstwy elektronicznej i bazują na dwóch tradycjach wykonawczych obecnych w kulturach muzycznych od wieków: heterofonii i improwizacji. Partia skrzypiec jest częściowo zapisana, a częściowo improwizowana. Solista ma za zadanie odpowiedzieć na zaproponowane motywy – w interakcji z orkiestrą, partią elektroniczną i przestrzenią. Próbki instrumentalne w partii elektronicznej nagrałam za pomocą różnych mikrofonów ambisonicznych, umieszczonych w inspirujących akustycznie przestrzeniach. Obiektami dźwiękowymi były zarówno instrumenty (skrzypce – Ewa Trębacz, waltornia – Josiah Boothby), jak i drzwi, bramy oraz metalowe elementy w bunkrach w Fort Worden, a także w budynku elektrowni atomowej w Satsop w stanie Waszyngton. Większość sekwencji dźwiękowych została wygenerowana algorytmicznie z tego pierwotnego materiału. 

Skrzypce to instrument, z którym – po wielu rozstaniach i powrotach – mam bardzo szczególną relację, traktuję więc ten utwór jako rodzaj mojego osobistego „pojednania”.
 Specjalne podziękowania dla Digital Arts and Experimental Media, University of Washington (dxarts.washington.edu). 

Ewa Trębacz