Płynna architektura zbudowana z włosów i skóry połyka ludzkie cierpienia i przeobraża je w eteryczne przestrzenie. W jej rdzeniu siedzą matki w żałobie – tkają świetlne sukno ożywiające budynek. 

Sukno powstaje z kosmyka włosów; przenika on budynek, staje się matczyną pępowiną i wzmacnia ciała w wąskich alejkach. Utwór dedykuję wszystkim tym, którzy stracili życie w trwającej rewolucji irańskiej. 

Co do sceny z okiem: w czasie protestów wiele Iranek zostało postrzelonych w jedno oko. 

Golnaz Shariatzadeh