Utwór o tym, jak ewoluuje relacja między dwoma blisko spokrewnionymi dźwiękami. Dwa główne brzmienia występują naprzemiennie, w swego rodzaju dialogu, który gęstnieje i przybiera na złożoności. Ścieżka tej ewolucji wiedzie słuchającą osobę przez różne możliwe zaistnienia dźwięków, przedstawianych tak, by za każdym razem wydobyte były inne jakości brzmieniowe. Ten ciągły proces doprowadza do ostatniego dźwięku (tego, o którym mowa w tytule), będącego jedynym elementem o naturze czysto harmonicznej, istotnie odróżniającym się od brzmieniowego całokształtu utworu, silnie skontrastowanym z elementami, od których się wywodzi. 

Fabio Machiavelli