ur. w 1959 w Schwanenstadt (Austria). Początkowo studiował grafikę i uprawiał free jazz. Studia kompozytorskie odbył u Gösty Neuwirtha i Romana Haubenstocka-Ramatiego w Grazu i w Wiedniu. Od 1982 roku mieszka w Berlinie, był tam inicjatorem i organizatorem wielu festiwali i koncertów. W 1988 założył Ensemble Zwischentöne. W 1993 wykładał gościnnie na Uniwersytecie Muzycznym w Grazu. Dyrygował zespołami Klangforum Wien, United Berlin i Insel Musik Ensemble. W latach 2013–17 był wykładowcą Uniwersytetu w Huddersfield. Jego utwory wykonywano na Berliner Festwochen, Wiener Festwochen, festiwalach w Darmstadcie, Donaueschingen, Stambule, Los Angeles, Oslo, Buenos Aires, Hong Kongu, Londynie, Nowym Jorku. Instalacje Ablingera prezentowano m.in. w Offenes Kulturhaus Linz, Diözesanmuseum Köln, Kunsthalle Wien, Neue Galerie der Stadt Graz, Kunsthaus Graz, Akademie der Künste Berlin, Haus am Waldsee Berlin, Santa Monica Museum of the Arts. 

Peter Ablinger jest jednym z niewielu obecnie artystów, którzy używają szmerów bez związku z jakąkolwiek symboliką, bez odniesienia do pojęć w rodzaju chaosu, energii, entropii, nieporządku, wieczności, bez zamiaru sprzeciwiania się czemukolwiek lub bycia nieposłusznym albo destruktywnym, lecz dla nich samych. Ma za sobą długą drogę dociekania natury dźwięku, czasu – aspektów uważanych za zasadnicze dla muzyki. Jego dokonania kwestionują konwencje zwykle uważane za pewniki i dotyczą takich zagadnień, jak powtarzanie, monotonia, redukcja, redundancja, gęstość i entropia. „Dźwięki nie są dźwiękami! Są tu, aby oderwać uwagę intelektu i ukoić zmysły. Słuchanie nigdy nie jest «słuchaniem»: słuchanie jest tym, co mnie stwarza”. Peter Ablinger jest, jak stwierdził Christian Scheib, mistykiem oświecenia, którego wołania i litanie mają na celu poznanie. Kompozytor jest zarazem sceptykiem rozumiejącym reguły rządzące kulturą oraz (destruktywne) zwyczaje narzucane przez tradycję. „Więc bawmy się dalej i mówmy: dźwięki są po to, żeby usłyszeć (nie po to, by były słuchane – to coś innego). I to słyszenie jest po to, żeby przestać (Das Hören ist da um aufzuhören) – więcej nie mogę powiedzieć”. 

Christian Baier 

Wybrane utwory: 

Cykle utworów: Weiss/Weisslich na rozmaite media: instrumenty, instalacje, przedmioty, media elektroakustyczne, proza, muzyka bez dźwięków (1980–99), Stücke 1989–94, utwory dla od jednego do dwudziestu pięciu instrumentalistów oraz na siedem głosów (1989–94), Sehen und Hören, fotografie, projekcje (od 1995), IEAQV na instrumenty i media elektroakustyczne, utwory powiązane z konkretnymi miejscami (od 1994), Instrumente und Rauschen na instrumenty i szmery z CD (od 1994), Quadraturen na media elektroakustyczne, zespoły i orkiestry (od 1994), Das Buch der Gesänge, fotografie akustyczne (od 1997), Voices and Piano na fortepian i CD (od 1998), Klänge auf Papier, przedmioty ułożone na papierze (od 1999), Opera/Werke, opery, instalacje, koncerty oraz inne formy artystyczne (od 2000), Orte, instalacje (od 2001), Instrumente & na instrumenty i inne źródła dźwięku (od 2006), Augmented Studies (od 1983). 

Inne utwory: 10 kleine Stücke na sześć głosów (1995, 2002), Übersetzungen 1-8, guma i tektura (1997), Grundierungen 1-6 na organy (1997), Hotel Deutsches Haus na flet basowy, rożek angielski, klarnet i CD (2000–01), 1-127 na gitarę elektryczną i CD (2002), Altar na głośniki, mikrofony, słuchawki, elektronikę, wiolonczelę i orkiestrę (2002–03), Akt/Rückenansicht na aktorów i CD (2003), 3 Easy Pieces, instalacja (2003–04), 6 Linien na fortepian (2004), From Inside Out na okno wystawowe, mikrofon i głośnik (2004/06), Ohne Titel 1-10 na dowolne instrumenty (2005), 11 Intermezzi aus Opera/Werke, „Das Orchester” na orkiestrę i CD (2005), Kleine „Publikum” Suite na zespół, klawiatury sterowane komputerowo i CD (2005), „Tanz” aus Das Publikum/ Stadtoper Graz na dwa fortepiany, dziewięć instrumentów i CD (2005), Gehörgang, spacer w labiryncie (2007), Fallstudie, kino dla jednej osoby (2004–08), Weisse Wäsche, bielizna i ręczniki (2003–08), Amtsee bei Regen na trzy do ośmiu głosów lub instrumentów (2008), A + O na harfę i CD (2005/09), Selbstportrait mit Mittersill – eine Skizze in 3 Sätzen na dzieci, młodzież, performera, CD i przedmioty (2009), Kanon na sześć wiolonczel lub wiolonczelę i pięć urządzeń delay (2017), 1111 Vögel, radiowa rzeźba dźwiękowa (2017–18), Outside & na instrumenty i mikrofony (2015/18), Not Available na klarnet i taśmę (2016/18), Kanon 22.12.2018 na dziewięć identycznych instrumentów (2018), 4 Weiss na wielką orkiestrę smyczkową i szumy białe (2018–19), Vokalschleuse na pięć par głośników (2018–19), Public Litanies, procesja na przewodniczkę chóru i publiczność (2018–19), Doo-Doo-Dooh na głos, pięć instrumentów, dźwięki zarejestrowane i przedmioty (2019), Etablissement Gschwandtner na orkiestrę dziecięcą i trzy megafony (2019), „A.W.-Memorial” na klarnet i radio (2019), Ohne Titel na skrzypce, klarnet basowy i fortepian (2019), Es summt der See na dźwięki jeziora Summt, trzy grupy orkiestrowe i trzech megafonistów (2019), Decisions 3/ Kocham wolność for Roman Haubenstock-Ramati, plik dźwiękowy do odtworzenia przez megafon (2019), Concerto na fagot, zespół i dwóch muzykologów (2016/20),Corona Suite, pieces to entertain myself (2020), Corona Blog (2020), Verdopplung 4.01/4.02/4.03, nagranie terenowe (2020).