kompozytor amerykański, ur. w 1940 na Brooklynie, studiował teorię muzyki i kompozycji na Uniwersytecie Nowojorskim (1964–67), uczył się prywatnie u Halla Overtona (1967–68), a w latach 1968–71 kształcił się w Yale University School of Music pod kierunkiem Mela Powella i Yehudiego Wynera (po wielu latach powrócił do tej uczelni w charakterze visiting professor). W 1969 przebywał w Berkshire Music Center w Tanglewood, gdzie jego mentorem był Gunther Schuller. Dzięki stypendium Fulbrighta mógł w latach 1971–72 kontynuować edukację w Europie – u Go reda Petrassiego w rzymskiej Accademia Nazionale di Santa Cecilia. Od 1972 do 1985 mieszkał i pracował w Grazu i Wiedniu. Pobyt w Europie okazał się dla Singletona bardzo owocny: w tym czasie napisał tak popularne utwory, jak m.in. A Yellow Rose Petal czy (na zamówienie Radia Austriackiego)Again. Zdobył Kranichsteiner Musikpreis, przyznawaną przez miasto Darmstadt, a także dwukrotnie nagrodę Radia Austriackiego Musikprotokoll. Po czternastu latach wrócił do Stanów Zjednoczonych. Jako kompozytor-rezydent współpracował z Atlanta Symphony Orchestra (1985–88), w tym samym charakterze działał przy Detroit Symphony Orchestra (1996–97) i przy zespole Ritz Chamber Players of Jacksonville, Florida, uzyskując od wszystkich tych instytucji zamówienia. W 2003 otrzymał nagrodę-stypendium Guggenheima, a w 2004 – zamówienie Fundacji Kusewickiego, czego owocem była kompozycja When Given a Choice (prawykonanie w Carnegie Hall pod dyr. Stevena Sloane’a w 2004). Jest także laureatem nagrody ufundowanej przez burmistrza Atlanty oraz grant National Endowment for the Arts. Wiosną 2004 przyłączył się do American Composers Orchestra jako kompozytor-rezydent oraz doradca artystyczny festiwalu IMPROVISE! W 2008 wyjechał na krótko do Tirany w Albanii, gdzie również otrzymał rezydenturę. 

W 1989 wytwórnia Albany Records nagrała pierwszą CD Singletona, zawierającą kompozycje orkiestrowe After Fallen Crumbs, Shadows iA Yellow Rose Petal w wykonaniu Atlanta Symphony; najnowszy album tej wytwórni (trzeci poświęcony muzyce Singletona) zawiera utwór Sweet Chariot. Jego muzyka jest też nagrywana przez firmy Elektra/Nonesuch, First Edition, Tzadik oraz Innova. Tzadik wypuścił w 2002 album z jego kameralistyką, m.in. z wczesnym (1979), lecz wciąż grywanym utworem Again. Począwszy od 1968 aż do 2002 Singleton tworzył serię wirtuozowskich solowych kompozycji instrumentalnych, zatytułowanych Argoru (co w języku Twi używanym w Ghanie oznacza „grać”). Weszły one do repertuaru wybitnych wirtuozów, jak m.in. Harry Sparnaay, który zresztą sam zamówił utwór z tej serii dla siebie. Komponował także na zamówienie m.in. Kronos Quartet (Secret Desire to be Black) i tak znamienitych orkiestr symfonicznych jak bostońska (Bernsteinlied), ladel jska (56 Blows) czy clevelandzka (Durch Alles). 

Singleton jest twórcą zaangażowanym, wiele jego utworów ma bezpośrednie odniesienia do wydarzeń z historii Stanów Zjednoczonych (np. historia legendarnej bojowniczki o prawa człowieka Sojourner Truth, wcześniej niewolnicy), jak też do problemów bieżących. Muzycznie czerpie inspiracje m.in. z negro spirituals i muzyki czarnoskórych mistrzów jazzu, ale także z Mahlera. 

W 2014 został wybrany do Amerykańskiej Akademii Sztuki i Literatury. 

Wybrane utwory: Argoru I na fortepian (1970), Argoru II na wiolonczelę solo (1970), Argoru III na flet (1971), Be Natural, improwizacja odwołująca się do dźwięku h [ang.: B natural] na dowolną kombinację instrumentów smyczkowych (1974), Dream Sequence, utwór muzyczno-teatralny do libretta własnego, na osiem głosów wokalnych, dwoje aktorów, pantomimę, orkiestrę kameralną i taśmę (1976), Extension of a Dream na dwie perkusje (1977/1987), Argoru IV na altówkę (1978), Such a Nice Lady na zespół (1979), Again na orkiestrę kameralną (1979), Et Nunc na flet altowy, klarnet basowy i kontrabas (1980), Necessity is a Mother...! dla trzech aktorek z amplifikowanym kontrabasem, tekst własny (1981), Yellow Rose Petal na orkiestrę (1982), Apple na kwartet klarnetowy (1984), Argoru V/a na klarnet basowy (1984, rev. 2011), Akwaaba na zespół kameralny (1985), After Fallen Crumbs na orkiestrę (1987), Shadowsna orkiestrę (1987), Argoru VI na marimbę (1988), Eine Idee ist ein Stück Sto na orkiestrę smyczkową (1988), Secret Desire to be Black, kwartet smyczkowy (1988), Bernsteinlied na flet, sopran i fortepian (1988), Durch Alles na orkiestrę (1992), 56 Blows (Quis Custodiet Custodes?) na orkiestrę (1993), Somehow We Can, kwartet smyczkowy (1994), Argoru VII na wibrafon (1994), Intezar na altówkę, wiolonczelę i kontrabas (1994), Sing to the Sun, pięć piosenek na chór dziecięcy, narratora i zespół, tekst: Ashley Bryan (1995), Umoja – Each One of Us Counts na narratora i orkiestrę (1996), Gospel na chór mieszany a cappella, tekst Rita Dore (z Thomas and Beulah) (1998), Vous Compra na trąbkę i fortepian (2001), Argoru VIII na werbel (2002),When Given a Choice na orkiestrę (2004), Say You Have is Ball of Meaning na baryton, harfę, akordeon, perkusję i smyczki (2005), Truth, balet z udziałem chóru mieszanego i zespołu dziesięciu instrumentów, tekst – Carman Moore (2005), Through it All na kwintet dęty (2008), Almost a Boogie na zespół kameralny (2010), Miaka Kumi na orkiestrę (2010), Different River na orkiestrę (2012), Sweet Chariot na dwa flety (oba zdwajane), fagot, saksofon sopranowy (zdwajany) i wiolonczelę (2012), Where the Good Sound Live na orkiestrę dętą (2014), Prayer na tenor solo, chór kameralny i zespół; tekst oparty na trzech spirituals i modlitwach tradycyjnych (2016), Across Differences na orkiestrę (2017), Hallelujah Anyhow, IV kwartet smyczkowy (2018/2019), Time Past, Time Future na fortepian i orkiestrę smyczkową (2020).