ur. w 1973 w Krakowie, polsko-amerykańska kompozytorka mieszkająca na stałe w Seattle w Stanach Zjednoczonych. Jej twórczość obejmuje m.in. utwory instrumentalne (solowe, kameralne i symfoniczne), kompozycje z komputerowo realizowanym dźwiękiem, ścieżki dźwiękowe do eksperymentalnych filmów animowanych oraz przestrzenne kompozycje audiowizualne. Integralną częścią aktywności artystycznej Ewy Trębacz jest przestrzeń, która często pełni funkcję katalizatora działań improwizacyjnych w miejscach o unikatowej akustyce. Swoje improwizacje kompozytorka realizuje we współpracy z zaproszonymi muzykami i nagrywa za pomocą trójwymiarowych technik rejestracji dźwięku (Ambisonics). Stają się one źródłem materiału dźwiękowego dla przyszłych kompozycji.
Ewa Trębacz ukończyła kompozycję w krakowskiej Akademii Muzycznej pod kierunkiem Bogusława Schaeffera (dyplom w 1999) oraz informatykę w krakowskiej Akademii Ekonomicznej (obecnie Uniwersytet Ekonomiczny, 2000). Zaraz po ukończeniu studiów w Krakowie wyjechała do Stanów Zjednoczonych, gdzie w 2004 została słuchaczką pierwszego w tym kraju programu studiów doktorskich w dziedzinie nowych mediów na wydziale Digital Arts and Experimental Media (DXARTS) University of Washington w Seattle. W 2010 uzyskała tytuł doktora i obecnie pracuje w DXARTS na stanowisku research scientist, prowadzi m.in. zajęcia z muzyki elektroakustycznej i komputerowej oraz sztuk cyfrowych. W Seattle kompozytorka powróciła też do gry na skrzypcach i praktyki wykonawczej po odbyciu prywatnych studiów pod kierunkiem fińskiego skrzypka i pedagoga Ilkki Talviego.
W roku 2009 jej utwór things lost, things invisible na orkiestrę symfoniczną i trójwymiarową przestrzeń dźwiękową otrzymał rekomendację 56. Międzynarodowej Trybuny Kompozytorów w Paryżu. Płyta monograficzna kompozytorki (z jej dwoma utworami kameralnymi i trzema orkiestrowymi) została wydana w 2013 przez Polskie Radio, Związek Kompozytorów Polskich i Polskie Centrum Informacji Muzycznej w ramach serii „Muzyka Polska Dzisiaj”.
Kompozytorka od 1998 współpracuje z artystami związanymi z Pracownią Filmu Animowanego Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie (głównie z Robertem Sową). W 1999 została laureatką Stypendium Twórczego Miasta Krakowa. Otrzymała zamówienia na kompozycje i granty na realizację projektów artystycznych od wielu festiwali, instytucji i zespołów, takich jak m.in. Klangspuren Festival, Warszawska Jesień, festiwal Musica Polonica Nova we Wrocławiu, Związek Kompozytorów Polskich, University of Washington School of Drama, Mid Atlantic Arts Foundation / USArtists International, Allied Arts Foundation (grant „Listen UP!” Music by Women, 2018), Seattle Modern Orchestra, Kin of the Moon, i NOCCO – North Corner Chamber Orchestra (Seattle). Kompozycje elektroakustyczne Ewy Trębacz były prezentowane m.in. podczas International Computer Music Conference (ICMC) i konferencji Society for Electro-Acoustic Music in the United States (SEAMUS), New York City Electroacoustic Music Festival (NYCEMF), Mise-En Festival i Splice Festival 2, a także na wielu innych festiwalach i konferencjach poświęconych muzyce elektroakustycznej oraz komputerowej.
Wybrane utwory: Aletheia na orkiestrę smyczkową (2000), Il Fonte Adamantino na kwartet smyczkowy i zespół wokalny (1996–2002), Spinning Zone na perkusję i media elektroniczne (2002), Chordochromies na klawesyn i media elektroniczne (2003), Ephemerae na symfoniczny zespół instrumentów dętych (2005), Curriculum Vitae – digital video (2005), Minotaur na waltornię i przestrzenny obraz dźwiękowy (2005), things lost, things invisible na przestrzeń ambisoniczną i orkiestrę (2007), ERRAI. Immersive Audiovisual Space na sopran, waltornię i trójwymiarowe media audiowizualne (2009), ANC’L’SUNR na orkiestrę symfoniczną i przestrzenny obraz dźwiękowy (2012), Iriviskia na skrzypce i waltornię z dźwiękiem surround (2015), Ligeia na niewidzialny sopran, zespół kameralny i dźwięk surround (2016), Winter After Times of Fire na zespół improwizatorów i przestrzenny obraz dźwiękowy (2019), Inanna Descending na zmienną obsadę i przestrzenny obraz dźwiękowy (2019), Metanoia, koncert na skrzypce, orkiestrę smyczkową i przestrzenną warstwę elektroniczną (2020), The Tower of Broken Mirrors, ambisoniczny obraz dźwiękowy / performance (2021), A Machine for Entropy, na orkiestrę kameralną i dźwięki elektroniczne (2022).