Źródłem inspiracji dla tego utworu były badania naukowe nad depersonalizacją i obojętnością jako efektami ubocznymi zabiegu głębokiej stymulacji mózgu (DBS – Deep Brain Stimulation). To procedura neurochirurgiczna wykorzystująca wszczepiane elektrody i stymulację elektryczną w leczeniu objawów ruchowych choroby Parkinsona i innych schorzeń neurologicznych. Stymulacja elektryczna następuje poprzez serię impulsów emitowanych przez elektrodę wszczepioną do mózgu (gałki bladej lub jądra niskowzgórzowego Luysa). Elektroda sterowana jest przez generator impulsów umieszczony pod skórą na klatce piersiowej, brzuchu lub przy obojczyku. Generator uruchamia się za pomocą pilota lub aplikacji na urządzeniu mobilnym. Pacjenci mogą włączać i wyłączać stymulator, a także ustawiać parametry prądu, aby uspokoić objawy choroby. Procedura ta świetnie sprawdza się w łagodzeniu wyniszczających symptomów choroby Parkinsona, może jednak powodować skutki uboczne w postaci uczucia depersonalizacji, alienacji i kryzysu tożsamości. Są one spowodowane drastycznymi zmianami osobowości wywoływanymi przez zmienną stymulację mózgu. 

W kompozycji skupiam się na aspektach utraty tożsamości. Oscylatory emitujące elektroniczne sygnały, jak te używane w DBS, wspierają wprowadzany materiał muzyczny. Elektronika w czasie rzeczywistym rozdziela i multiplikuje grę klarnecisty. Stopniowa transformacja przejmuje funkcję wykonawcy w trakcie 45 minut utworu, w którym chodzi zarówno o dźwięk, jak i fizyczne aspekty instrumentu. Narasta alienacja, a samoświadomość wkrada się w grę solową. W pewnym momencie za sprawą czujników MYO gesty gry na instrumencie zostają użyte do sterowania nagraniami nabudowującymi się w trakcie wykonania. 

Utwór został napisany dla Garetha Davisa na zamówienie Stichting Musai, fundacji wspierającej twórczość dotyczącą choroby Parkinsona i innych problemów neuropsychologicznych. 

Yannis Kyriakides