ur. w 1982 w Wilnie. Uczyła się gry na fortepianie, dyrygentury chóralnej, teorii muzyki i kompozycji pod kierunkiem Broniusa Kutavičiusa w Narodowej Szkole Sztuk Pięknych im. M.K. Čiurlionisa w Wilnie. Następnie studiowała kompozycję u Osvaldasa Balakauskasa i teorię muzyki u Gražiny Daunoravičienė w Litewskiej Akademii Muzyki i Teatru w Wilnie, gdzie uzyskałalicencjat (2004) i magisterium z kompozycji (2006). W latach 2004– 05 odbyła ponadto studia w Konserwatorium im. G. Verdiego w Mediolanie. Uczestniczyła również w kursach mistrzowskich na Łotwie, w Polsce, kursie Heleny Tulve w Estonii oraz warsztatach „Earlab” prowadzonych przez Lukę Francesconiego we Włoszech.

W 2009 zdobyła główną nagrodę Międzynarodowej Trybuny Kompozytorów w Paryżu (utwór wyselekcjonowany w kategorii twórców do lat 30). Dwa lata później otrzymała Nagrodę Litewskiego Ministerstwa Kultury dla Młodych Artystów, zaś w roku 2017 – najważniejsze litewskie wyróżnienie artystyczne, czyli Litewską Nagrodę Państwową w dziedzinie kultury i sztuki (Nacionalinė kultūrosir meno premija). W 2019 zwyciężyła w konkursie „Musica femina” w Monachium.

Janulytė współpracuje z czołowymi orkiestrami, zespołami i solistami, m.in.: berlińską Konzerthausorchester, kolońską WDR Sinfonieorchester, Orkiestrą Teatru La Fenice w Wenecji, BBC Symphony, BBC National Orchestra of Wales, Helsińską Orkiestrą Filharmoniczną, Orkiestrą Filharmonii Narodowej w Warszawie, Estońską Narodową Orkiestrą Symfoniczną, Filharmonie Brno, Münchener Kammerorchester, orkiestrą kameralną Sinfonietta Rīga, Ensemble Modern, Birmingham Contemporary Music Group, London Sinfonietta,Remix Ensemble Casa da Música, Estońskimi Chórami Filharmonicznymi (męskim i kameralnym), SWR Vokalensemble, WDRRundfunkchor, Latvian Radio Choir, BBC Singers, kwartetami saksofonowymi Quasar, Xasax oraz Flotilla, saksofonistą Marcusem Weissem, wiolonczelistką Sèverine Ballon, trębaczem Marco Blaauwem, flecistą Manuelem Zurrią, klawesynistką Gośką Isphording, a także dyrygentami, takimi jak: Olari Elts, Sylvain Cambreling, Eliahu Inbal, Emilio Pomarico, Enno Poppe, Peter Rundel, Normunds Šnė, Jörg Widmann i Bas Wiegers. Jej kompozycje są prezentowane w wielu krajach Europy i obu Ameryk, a także w Australii i Japonii. Były wykonywane m.in. podczas festiwali: w Sydney, Szlezwiku-Holsztynie, Biennale w Wenecji, Roma Europa, Milano Musica, ManiFeste w Paryżu, Holland Festival w Amsterdamie, Musica Nova w Helsinkach, Warszawskiej Jesieni, Festiwalu Muzyki Współczesnej w Huddersfield, SonicA w Glasgow, MaerzMusik w Berlinie, Musik der Zeit (WDR) w Kolonii, Wittener Tage für neue Kammermusik w Zagłębiu Ruhry, musikprotokoll w Grazu, Klangspuren w Innsbrucku, Biennale Némo w paryskim centrum Gaîté lyrique, Musica w Strasburgu, Musicadhoy w Madrycie oraz Morawskiej Jesieni w Brnie.

W 2020 Janulytė zadebiutowała w świecie filmu – napisała muzykę do pełnometrażowego dramatu historycznego Miasto nad rzeką (Piļsāta pi upis) łotewskiego reżysera Viestursa Kairišsa. Z tym samym artystą współpracowała później przy filmie Styczeń, nagrodzonym m.in. na festiwalu Tribeca w Nowym Jorku (jako najlepszy film fabularny kinematografii światowej), MFF w Warszawie oraz w Rzymie (2022).

Janulytė wykłada kompozycję w Litewskiej Akademii Muzyki i Teatru. Prowadzi również liczne kursy mistrzowskie. Artystka tworzy przeważnie gęste zespołowe kompozycje monochromatyczne (np. na same smyczki, tylko instrumenty dęte lub na zespół wokalny a cappella), eksplorując odczucie czasu i przestrzeni w muzyce za pomocą wielkich wielopoziomowych faktur i ich niezwykle powolnych, stopniowych transformacji. Pracując na styku estetyk minimalizmu, spektralizmu oraz „akustycznej muzyki elektronicznej”, Janulytė konstruuje dźwiękowe metafory zjawisk optycznych (Here at the Quiet Limit, The Colour of Water, Was there a Swan?) oraz zgłębia wizualny aspekt zjawisk muzycznych w utworach łączących dźwięk z obrazem (Breathing Music, Sandglasses).

Wybrane utwory: White Music na 15 instrumentów smyczkowych (2004), Let’s Talk about Shadows na klarnet B, skrzypce i fortepian (2004), Endings na kwartet saksofonowy (2005), Textile na orkiestrę symfoniczną (2006), Silence of the Falling Snow na dwa fortepiany (2006), Aquarelle na orkiestrę kameralną (2007), Breathing music na kwartet smyczkowy, warstwę elektroniczną i ruchome rzeźby (2007), Aria na kwartet smyczkowy (2008), Aria na wiolonczelę i akordeon (2008), Psalms na wiolonczelę i nagrania partii wiolonczel (2008, także w wersjach na flet basowy/saksofon sopranowy/skrzypce/gitarę elektryczną i in.), Elongation of Nights na 21 instrumentów smyczkowych (2009), Sandglasses, performans sceniczny na cztery wiolonczele, warstwę elektroniczną i wideo (2010), Pendulums na kwartet smyczkowy solo i orkiestrę smyczkową (2011), Warum betrübst du dich, mein Herz na organy (2012), Observation of Clouds na chór, podwójny kwintet dęty i smyczki (2012), Ihr Schatten schneller Zeit na 16 głosów (2014), Radiance na chór i warstwę elektroniczną (2015), Plongena wiolonczelę i 12 głosów (2015), Harp is a Chord na klawesyn i akordeon (2016), The Colour of Water na saksofon lub saksofony solowe z orkiestrą kameralną (2017), Here at the Quiet Limit na chór męski i orkiestrę smyczkową (2018), Circle for a Square na cztery (amplifikowane) kwartety smyczkowe (2018), Windharfe na klawesyn i orkiestrę smyczkową (2018), Was there a Swan? na organy i orkiestrę symfoniczną (2019), Now I’m Nowhere na chór męski (2019), Skycity i Waves – instalacje (2019), Unanimus na osiem instrumentów smyczkowych (2020), Unanime na osiem trąbek (2020), Recordare na chór i orkiestrę (2021), Apnea na orkiestrę smyczkową (2021), Sleeping Patterns na zespół (2022), Clessidra na zespół (2023), Iridescence na chór i warstwę elektroniczną (2023), Confluere na orkiestrę kameralną (2024), Nodo infinito na głos i kwartety smyczkowe (2024).