To w klasycznej literaturze perskiej, zwłaszcza w poezji i prozie Iranu od X do XIII w., słowo o szczególnej sile. Jego znaczenie różni się w zależności od kontekstu. Można je rozumieć jako okrzyk boleści, zawodzenie, lament, wspólną żałobę. Poprzez stulecia Nafir wyrażał zarówno żal indywidualny, jak i protest zbiorowy. Nierzadko był poetyckim symbolem oporu, smutku, kondycji ludzkiej. W mojej kompozycji traktuję zespół nie w kategoriach dychotomicznych – soliści wobec tła orkiestrowego – lecz jako jeden szczególny, zawiły organizm, który oddycha, walczy i protestuje jak integralna siła. Taka soniczna cielesność stanowi odbicie moich własnych, rozlegających się wewnątrz mnie krzyków, grzmotów i lamentów. Jest reakcją na autokrację polityczną i szerzącą się w świecie systemową niesprawiedliwość. Inwokując Nafir, chcę odnaleźć połączenie ze starą tradycją oporu przez sztukę, przetransformować historyczne echa cierpień w muzykę jako powszechny sprzeciw.

Idin Samimi Mofakham