na orkiestrę smyczkową, pomimo że jest utworem raczej niewielkich rozmiarów, ma dla mnie wyjątkowe znaczenie. Jestem koncertującym wiolonczelistą, zatem orkiestra smyczkowa to dla mnie materia nie tylko dobrze znana, lecz także szczególnie bliska – podczas komponowania starałem się identyfikować z poszczególnymi głosami, aby dać każdemu instrumentaliście możliwość aktywnego współtworzenia interpretacji. 

Jak sugeruje tytuł kompozycji, kluczową rolę odgrywa w niej wzajemne oddziaływanie na siebie fragmentów solo oraz tutti. Podczas pisania tego utworu wielokrotnie stawiałem sobie pytanie, jakie szczególne wartości emocjonalne niesie ze sobą gra solo, a jakie gra w kolektywie – interesowała mnie przede wszystkim strefa graniczna między tymi dwiema formami wyrazu. 

Każdy, nawet najmniejszy element melodyczny, stanowiący maksymalnie naładowany pod względem emocjonalnym gest muzyczny, jest jakby kwintesencją znacznie dłuższej, rozbudowanej wypowiedzi artystycznej. Odpowiada za bardzo ekspresyjny charakter tego utworu, podkreślony także mikrotonalnymi współbrzmieniami, spektralnymi strukturami oraz ruchomymi polami harmonicznymi.

Tomasz Skweres