Big band to, w dużym uproszczeniu, duży zespół. Jak każdy zespół, jest to grupa osób funkcjonująca przez pewien określony czas w ramach pewnej abstrakcyjnej struktury. Praca z taką grupą to idealna okazja do przyjrzenia się napięciu pomiędzy tym, co społeczne, a tym, co intymne. Pojawia się wiele pytań: Jak szeroki może być zakres wolności muzyków? Jak duży może być ich wpływ na końcowy rezultat? Gdzie zaczyna się i gdzie kończy odpowiedzialność kompozytora? Jak multiplikacja instrumentów wpływa na poczucie indywidualizmu wykonawców? Dlaczego regularność, repetytywność i synchroniczność sprawiają tyle przyjemności? Co dzieje się, kiedy ta przyjemność zostaje odebrana? Praca nad utworem zbiegła się z wybuchem pandemii COVID-19. Napięcie pomiędzy indywidualizmem a potrzebami zbiorowości zostało uwypuklone. Rozwiązanie kon iktów w tej sferze nie wydaje się na razie ani łatwe, ani nawet możliwe. Próba opracowania tego problemu na polu sztuki uwidacznia kolejne napięcia. Czy zbliża też do znalezienia rozwiązań? 

Mikołaj Laskowski