ur. w 1946, reżyser filmowy, teatralny i telewizyjny, pisarz, autor sztuk teatralnych.
Absolwent Wydziału Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. Jeden z najbardziej popularnych polskich reżyserów, ma na swoim koncie ponad kilkadziesiąt realizacji, począwszy od teatralnych spektakli według Thomasa Bernharda, Sławomira Mrożka i Witolda Gombrowicza, poprzez przedstawienia dla dzieci, po telewizyjny sitcom Miodowe lata. 

Jako reżysera Wojtyszkę interesuje przede wszystkim literatura sceniczna, głównie XX wieku, której wyróżnikiem jest m.in. inteligentny humor. Takie są też najbardziej znane przedstawienia reżysera, m.in. Ławeczka Aleksandra Gelmana (Teatr Powszechny w Warszawie, 1986), Tamara Johna Krizanca (Teatr Studio w Warszawie, 1990), Shirley Valentine Willy’ego Russela, wielki przebój z Krystyną Jandą (Teatr Powszechny w Warszawie, 1990). Jedną z jego najciekawszych realizacji jest Garderobiany Ronalda Harwooda z wrocławskiego Teatru Polskiego (1990). 

Do jego najbardziej znanych dramatów należą: Semiramida (prapremiera w Teatrze Współczesnym w Warszawie w reżyserii Erwina Axera, 1996), Wznowienie (w Teatrze Starym w Krakowie 1995), Żelazna konstrukcja (prapremiera w Teatrze Powszechnym w Warszawie w reżyserii autora, 1998) oraz Bułhakow (prapremiera w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie w reżyserii autora, 2002). 

W swoim dorobku Maciej Wojtyszko ma także liczne spektakle dla młodych widzów. Do wielu przedstawień dla dzieci i młodzieży przygotowywał scenariusze i pisał teksty piosenek. Jest autorem znanych książek dla dzieci, m.in. Bromba i inni, Saga rodu Klaptunów, Tajemnica szyfru Marabuta. 

Wyreżyserował filmy fabularne: Synteza, Tajemnica szyfru Marabuta, Święty interes i Ogród Luizy. W 2018 otrzymał nominację do nagrody im. Jana Kiepury w kategorii najlepszy reżyser operowy za premierowe wystawienie opery Michała Dobrzyńskiego Tango w Warszawskiej Operze Kameralnej. Ostatnia jego praca to sztuka Deprawator jego autorstwa i w jego reżyserii, opowiadająca o spotkaniach Gombrowicza, Miłosza i Herberta (Teatr Polski w Warszawie). 

Laureat kilkudziesięciu nagród i odznaczeń teatralnych i filmowych. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2003) i Krzyżem Oficerskim Odrodzenia Polski (2011). Kawaler Orderu Uśmiechu.