(1939–1988)
kompozytor i pianista. W latach 1956–62 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie kompozycję u ojca, Kazimierza Sikorskiego (dyplom z odznaczeniem) oraz grę na fortepianie pod kierunkiem Zbigniewa Drzewieckiego.
Od 1961 do 1963 pracował w Studiu Eksperymentalnym Polskiego Radia, a następnie – w latach 1963–68 – zajmował się pedagogiką: prowadził zajęcia z instrumentacji i czytania partytur na Wydziale Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki w swojej macierzystej uczelni.

W 1962 otrzymał wyróżnienie na Konkursie Młodych Związku Kompozytorów Polskich, a rok później zadebiutował na Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień” utworem Antyfony na sopran, fortepian, róg, dzwony, 2 gongi, 2 tam-tamy i taśmę magnetofonową. Od tego czasu jego kompozycje prawie co rok gościły na koncertach festiwalowych.

W latach 1965–66 przebywał w Paryżu jako stypendysta Rządu Francuskiego, a w latach 1975–76 dzięki stypendium Rządu Stanów Zjednoczonych (Senior Fulbright Program) w Nowym Jorku, gdzie w Ośrodku Muzyki Elektronicznej Columbia-Princeton zrealizował utwór pt. Samotność dźwięków.

Od 1964 należał do Związku Kompozytorów Polskich; w latach 1973–75 był ponadto członkiem jego Zarządu, a od 1966 do 1974 pracował w Komisji Repertuarowej Festiwalu Warszawska Jesień (w latach 1973–74 jako przewodniczący).

Czynnie udzielał się również jako pianista. W latach 1963–67 współpracował z zespołem Warsztat Muzyczny (m.in. z Zygmuntem Krauze), a od 1967 do połowy lat siedemdziesiątych z grupą Ad novum (m.in. ze Zbigniewem Rudzińskim). Brał także udział w wykonywaniu własnych kompozycji na koncertach m.in. w Sztokholmie, Atenach, Brukseli, Stanach Zjednoczonych i Japonii. 

Wybrane utwory: Dwa preludia na fortepian (1955), Piosenka o Wicie Stwoszu na sopran solo, chór sopranów i orkiestrę kameralną (1956), Echa II na 1-4 fortepiany, dzwony, dwa gongi, dwa tam-tamy i taśmę magnetofonową (1961–63), Antyfony na sopran, fortepian, róg, dzwony, dwa gongi, dwa tam-tamy i taśmę magnetofonową (1963), Prologi na chór żeński, dwa fortepiany koncertujące, cztery flety, cztery rogi i trzy perkusje (1964), Concerto breve na fortepian, 24 instrumenty dęte i cztery perkusje (1965), Monodia i sekwencja na flet i fortepian (1966), Sequenza I na orkiestrę (1966), Sonant na fortepian (1967), Inter­sections na 36 instrumentów perkusyjnych (1968), Diafonia na dwa fortepiany (1969), Homofonia na 12 instrumentów dętych blaszanych, fortepian i gong (1970), For Strings na troje skrzypiec i trzy altówki (1970), Widok z okna oglądany w roztargnieniu na fortepian (1971), Vox humana na chór mieszany, dwa fortepiany koncertujące, 12 instrumentów dętych blaszanych, cztery gongi i cztery tam-tamy (1971), Przygody Sindbada Żeglarza, opera radiowa na sopran, tenor, sześciu recytatorów, chór żeński i orkiestrę (1971–72), Holzwegena orkiestrę symfoniczną (1972), Bez tytułu na fortepian i trzy dowolne instrumenty (1972), Muzyka nasłuchiwania na dwa fortepiany (1973), Muzyka z oddali na chór mieszany i instrumenty (1974), Inne głosy na 24 instrumenty dęte, cztery gongi i dzwony (1975), Samotność dźwięków na taśmę (1975), Choroba na śmierć na recytatora, dwa fortepiany, cztery trąbki i cztery rogi (1976), Music in Twilight na fortepian i orkiestrę (1977–78), Hymnos na fortepian (1979), Struny w zie­mi na 15 instrumentów smyczkowych (1979–80), Monophony for orchestra (1979–80), Autograf na fortepian (1980), Modus [wersja I] na puzon (1980), W dali ptak na klawikord, taśmę i recytatora (1981), Paesaggio d’inverno per archi (1982), Modus [wersja II] na wiolonczelę (1982), Eufonia na fortepian (1982), Autoritratto na 2 fortepiany i orkiestrę (1983), Recitativo e Aria na orkiestrę smyczkową (1983), Rondo na klawesyn (1984), La Notte – Omaggio a Friedrich Nietzsche na orkiestrę smyczkową (1984), Das Schweigen der Sirenen (nach Kafka) na wiolonczelę (1986–87), Diario 87 na taśmę i recytatora (1987), Omaggio per quattro pianoforti ed orchestra in memoriam Jorge Luis Borges (1987).