(1922–1981)
kompozytor i pianista. Ur. w 1922 w Toruniu, zmarł w 1981 w Warszawie. Studiował w klasie kompozycji Kazimierza Sikorskiego i fortepian u Stanisława Szpinalskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi.

W latach 1947–48 kontynuował studia w zakresie kompozycji u Nadii Boulanger oraz gry na fortepianie u Lazare’a Levy’ego w Paryżu. W latach 1946–51 występował jako pianista w kraju i za granicą, m.in. w Rumunii, Niemczech i Czechosłowacji.

Od 1952 działał wyłącznie jako kompozytor. W 1956 i 1958 otrzymał nagrody na Konkursie im. Grzegorza Fitelberga za Sin­foniettę na dwie orkiestry smyczkowe (1956), Musica concertante na orkiestrę (1958) i cykl pieśni Oczy powietrza na sopran i fortepian (1957), w 1959 – wyróżnienie za Sinfoniettę na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów.

Kazimierz Serocki, czołowy przedstawiciel awangardy w nowej muzyce polskiej, zadziwiał objawiającą się w jego twórczości różnorodnością zainteresowań. Założył wraz z Tadeuszem Bairdem i Janem Krenzem Grupę 49, wyznającą „pozytywny optymizm” przejawiający się muzyką komunikatywną i nieskomplikowaną. Jednak kilka lat później, w 1956, razem z Tadeuszem Bairdem powołał do życia festiwal Warszawska Jesień, który stał się miejscem najbardziej awangardowych wówczas w Polsce manifestacji muzycznych. Sam zaczynał swoją drogę twórczą od związków z muzyką ludową, co nie przeszkadzało mu interesować się wyrafinowaną techniką dodekafoniczną i serializmem. Wkrótce potem zaczął stosować w swych utworach aleatoryzm zakładający znaczną rolę przypadku w komponowaniu i koncepcję formy otwartej. W latach 1954–55 był wiceprezesem Zarządu Głównego Związku Kompozytorów Polskich. 

Otrzymał wiele nagród artystycznych, polskich i zagranicznych, m.in.: Nagrodę Państwową za muzykę do filmu Miłość Chopina w 1952, Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki za całokształt twórczości w 1963 oraz Nagrodę ZKP w 1966. W 1972 otrzymał po raz drugi Nagrodę Państwową I stopnia „za wybitne osiągnięcia w twórczości kompozytorskiej”. 

Wybrane utwory: I Symfonia (1952), Murarz warszawski, kantata (1952), Suita preludiów na fortepian (1952), II Symfonia (1953), Sinfonietta na dwie orkiestry smyczkowe (1956), Serce nocy, cykl pieśni do tekstów Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego na sopran i fortepian (1957; II wersja na sopran i orkiestrę kameralną, 1960), Oczy powietrza, cykl pieśni do słów Juliana Przybosia (1957), Musica concertante na orkiestrę kameralną (1958), Epizo­dy na smyczki i trzy grupy perkusyjne (1959), Segmenti na zespół kameralny (1961), A piacere na fortepian (1963), Freski symfonicz­ne (1964), Niobe, poemat na dwa głosy recytujące, chór mieszany i orkiestrę do tekstu Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego (1966), Continuum, sekstet na instrumenty perkusyjne (1965–66), Forte e piano, muzyka na dwa fortepiany i orkiestrę (1967), Poezje na sopran i orkiestrę do tekstów Tadeusza Różewicza (1969), Swinging Music na klarnet, puzon, wiolonczelę (lub kontrabas) i fortepian (1970), Dramatic Story na orkiestrę (1968–70), Fantasmagoria na fortepian i perkusję (1970–71), Fantasia elegiaca na organy i orkiestrę (1971–72), Impromptu fantasque na orkiestrę (1973), Concerto alla cadenza per auto a becco e orchestra (1974), Ad libitum, pięć utworów na orkiestrę (1973–77), Arrangements na 1–4 flety proste (1976), Pianophonie na fortepian, elektroniczne przetworzenie dźwięku i orkiestrę (1976–78).