Utwór został wykonany na Warszawskiej Jesieni w 1972 przez zespół Les Percussions de Strasbourg. Tak wówczas pisał o nim kompozytor:

Utwór powstały w latach 1965–66, skomponowany na 123 instrumenty perkusyjne, tworzące 6 grup. Prawykonanie odbyło się na Festiwalu w Sztokholmie w 1966, wykonawcami byli członkowie zespołu Les Percussions de Strasbourg, którym utwór jest dedykowany. Instrumentarium utworu składa się z 2 ksylorimb, marimbafonu, 3 wibrafonów, 2 kompletów dzwonków, dzwonów rurowych, 4 dzwonków górskich, 16 krotali, 9 syjamskich gongów, 14 talerzy, 6 tam-tamów, 6 marakasów, 4 triangli, 9 zawieszonych butelek, 9 gruszek jazzowych, grzechotki, 2 biczy, 4 kotłów i 27 instrumentów typu bębnowego (wielkie i małe bębny, tom-tomy, bongosy itp.). Zwielokrotnienie obsady niektórych instrumentów jest równoznaczne ze zróżnicowaniem ich wysokości dźwięku. Muzycy rozmieszczeni są w sali koncertowej w sposób, który umożliwia im kontakt wizualny; uzgodniwszy między sobą sposób porozumiewania, przejmują oni funkcje koordynacji i synchronizacji przebiegu utworu. Każda z grup perkusyjnych stanowi niezależne źródło dźwięku. Zastosowanie różnych sposobów projekcji i przemieszczania się dźwięków i szmerów, pochodzących z tych sześciu źródeł, prowadzi w konsekwencji do powstania przestrzenno-polifonicznego kontinuum dźwiękowego, z którego wyłania się forma utworu. Barwy dźwiękowo-szmerowe odgrywają przy tym ważniejszą rolę niż elementy czysto rytmiczne; dynamika oscyluje na ogół między pp a mf. Kompozycja składa się z 36 odcinków, z których najkrótszy trwa 4 sekundy, a najdłuższy 45 sekund. Czasy trwania w sekundach, podane dla poszczególnych odcinków, są orientacyjne, wyznaczają jedynie proporcje czasowe. Zapis graficzny dopuszcza pewne dowolności interpretacyjne w ramach danych odcinków, toteż utwór może trwać od 10 do 13 minut. 

Kazimierz Serocki 

(książka programowa festiwalu Warszawska Jesień 1972)