Około roku 2012 wpadłem na pomysł kompozycji zawierającej układ choreograficzny na grupę karetek. Mieszkałem przy zatłoczonej ulicy w Berlinie i fascynował mnie efekt Dopplera – zmiana częstotliwości fali w odbiorze słuchacza, który porusza się względem źródła tej fali. Co do użycia floty pojazdów ratunkowych, otrzymałem uprzejmą odmowę – zacząłem więc eksperymentować z wahadłami dźwiękowymi. To uczony termin, jaki nadałem głośnikowi z przytroczonym kablem, na którym można machać nim w powietrzu. Gdy głośniki te emitują proste fale dźwiękowe, efekt Dopplera słyszalny jest na podobieństwo jadącej karetki – na mniejszą, subtelniejszą skalę. Zależnie od wzajemnego położenia instrumentów, każdy słuchacz znajduje się w osobnym, mikroskopijnym świecie muzycznym. Jak powiedział Joseph Conrad – „żyjemy, tak jak śnimy, samotnie”. 

Gdy Arash Yazdani z Ensemble for New Music Tallinn uprzejmie zamówił u mnie utwór dla tego zespołu, miałem normalną pracę biurową – Motion Harmony #6 opiera się zatem na dobrze znanych dźwiękach. Zawiera mikrotonalne wariacje na temat pojedynczych wysokości, interakcje pomiędzy różnymi typami sztucznych fal dźwiękowych, eksploruje zmiany postrzegania efektu Dopplera w zależności od rejestru. Jestem szczególnie zafascynowany neutralną tercją – interwałem intrygująco położonym pomiędzy tercją małą i wielką, w brzmieniu nieprzypominającym ani jednej, ani drugiej, rozbrzmiewającym mniej więcej w połowie utworu – efekt Dopplera uzyskany na wahadłach pozwala mu wszakże osiąść w bardziej znajomo brzmiącym kontekście. 

Jeffrey Arlo Brown