Zawsze czułem potrzebę wizualizowania dźwięku, czynienia go niemal widzialnym. Łączę widzenie ze słuchaniem w nieteatralny sposób.

Pierwsze publiczne wykonania Bambuso odbyły się w 1989 roku. Ten instrument ma wszystkie najważniejsze elementy moich wczesnych prac: zadęcie – ciśnienie powietrza – suwak; wentyl – sprężyna – membrana; rura i flet. Wymienione systemy wpływają na siebie wzajemnie, a niewielkie zmiany mają nieprzewidziane skutki. Trudno utrzymać panowanie nad całością. Ze względu na to, że instrument daje idealną okazję do wdrażania nowych pomysłów, używałem go przez lata jako prostego laboratorium. 

Eksperymentowałem bez końca z malutkimi miechami i rozmaitymi kombinacjami wentyli i membran, aby przerywać dźwięk. Podczas Warszawskiej Jesieni chciałbym eksploatować powolny charakter Bambuso w szczególnej akustyce podczas dłuższych improwizacji. Będę pracować z lokalnymi muzykami, którzy odkryją inne możliwości instrumentu: nieprzewidziane, szybsze, od cichych jak szept po ekstremalnie głośne. 

Hans van Koolwijk