Dizajn uznano za rodzaj działalności dalekiej od sztuki. Sztuka miała określać rzekomo zupełnie inną kategorię rzeczy. Dizajn to świat materialnych, komercyjnych, użytecznych i produkowanych masowo przedmiotów, w którym projektant powinien interesować się poważnymi, technicznymi sprawami, a nie płytką stylizacją. Jego rolą jest zajmowanie się silnikami turbowentylatorowymi i skanerami całego ciała, ale też telefonami czy lampami. Przedmioty użytkowe m.in. pozwalają człowiekowi na amplifikację możliwości ciała. Sprawiają, że stajemy się lepszymi, silniejszymi, piękniejszymi, szczuplejszymi wersjami siebie samych. Sztuka natomiast to trudniej uchwytny, wymykający się określeniom świat idei, otoczony aurą niepowtarzalności i nieużyteczności. W teorii sztukę i dizajn różni zatem kwestia użyteczności. To osobliwy przypadek, że nawet najwięksi materialiści spośród nas przedkładają zwykle, by tak rzec, bezużyteczne nad użyteczne. A co jeśli ta granica zaczyna się zacierać? Jeśli sztuka i dizajn będą ze sobą współpracować? Jeśli przedmioty użytkowe stracą swoją pierwotną funkcję i staną się instrumentami? Jeśli nasze pragnienia zwrócą się przeciwko nam? Gdzie jest granica między sztuką a dizajnem, technologią a ciałem, codziennością a pięknem? 

Marta Śniady 

Obiekty wykorzystane w utworze zostały zaprojektowane we współpracy z Wiktorią Lenart i Mateuszem Frąszczakiem. Utwór został zrealizowany ze środków pochodzących ze stypendium artystycznego prezydenta Wrocławia.