Drugi z serii utworów solowych dedykowanych współczesnym wirtuozom, zapoczątkowanego kompozycją na flet solo z 1984 roku. W celu przedstawienia brzmień przenikających dzisiejsze serca, każdy dźwięk ma specyficzny charakter i stosuje się do niego specyficzna technika wykonawcza. 

W tej muzyce różne stylistycznie linie kreślone są w przestrzeni dźwiękowej ograniczonej prezentowanymi na początku najwyższym i najniższym tonem (najniższa struna jest przestrojona w dół o tercję małą). Struktura rytmiczna, oparta na proporcji 4:3 i 3:2, zmienia się w niektórych miejscach powoli, w innych gwałtownie. Struktura czasowa jest ukryta wewnątrz dźwięków muzycznych i może być porównana do faktury, w której dźwięki stają się liniami, z których następnie rozwijają się wzory. Jestem głęboko zainteresowany tworzeniem faktur znacząco rozciągających się poza dźwięk. 

Utwór składa się z czterech części. Część I przedstawia proces, w którym dźwięki punktowe stopniowo rozwijają się w linie, następnie w części II subtelne zmiany w wysokich dźwiękach zarysowują się za sprawą wydłużania tonów składowych. W części III następuje przekształcenie linii łukowych, które powoli wspinają się od najniższych do najwyższych tonów. W części IV skala rozciąga się spiralnie aż do ustalonego na wstępie zakresu, po czym jest rozdzielona, aby zwrócić uwagę na ruchy instrumentalisty, będące źródłem dźwięku. Muzyk wytwarza dźwięki za pomocą dwóch skrzyżowanych smyczków jednocześnie, pobudzając prawą ręką najniższą strunę, a lewą ręką – odcinek czwartej struny za podstawkiem. Muzyka zanika naturalnie jakby w scenie pożegnania. 

Utwór jest dedykowany Tsuyoshi Tsutsumiemu, który dał jego prawykonanie, oraz Michaelowi Bachowi.