Utwór zestawia różne dźwiękowe historie: o wynalezieniu instrumentów perkusyjnych o brzmienu zbliżonym do elektronicznego, brzmień keyboardów z lat 70., sztucznego głosu. Nad tym dźwiękowym pojednaniem unosi się postapokaliptyczny nastrój, zaś w tekście poddawane jest analizie – z perspektywy sztucznej inteligencji – miejsce kobiet i mężczyzn w społeczeństwie.

Dźwięki akustyczne i elektroniczne łączą się w barwnych kontrapunktach, a ich przepływy albo się przenikają, albo gwałtownie odpychają. 

Utwór jest dedykowany Tomkowi Szczepaniakowi. 

Raphaël Cendo