Postrzegam instrumenty nie tylko jako źródła dźwięku służące do wyrażenia muzycznej ekspresji, ale również jako mające swoje znaczenie rekwizyty sceniczne. Wykorzystanie instrumentów dawnych reprezentujących pewną estetykę rodzi wyobrażenia o samej muzyce – jej stylu, brzmieniu, formie. Te wyobrażenia to tytułowe powidoki (ang. afterimages), iluzja optyczna polegająca na tym, że po długotrwałym wpatrywaniu się w jakiś kształt, gdy odwrócimy wzrok, pojawia się on w oczach znowu, na chwilę, w formie zniekształconego złudzenia o rozpoznawalnym, choć zatartym konturze. Wyobrażenie muzyki powstałe w reakcji na wykorzystane historyczne instrumentarium może zrodzić oczekiwania wobec samego utworu, co nakreśla pole do gry ze słuchaczem. Utwór nie pozostaje obojętny wobec przywołanego ducha muzyki dawnej, jednak, nie ignorując w pełni jego obecności, unika odnoszenia się wprost. Wszelkie nawiązania to subtelne aluzje, takie jak gra konwencjonalnymi rolami przypisanymi instrumentom w ramach zespołu. Rozpoznawalne, choć nie oczywiste, może być pewne pokrewieństwo muzycznych gestów. Odniesienia te nie byłyby uchwytne w innym kontekście, gdyby nie były oczekiwane – gdyby ich rozmyty i niejednoznaczny kształt nie korespondował z powidokiem obrazu, który poprzez kontekst został przywołany w wyobraźni słuchacza. 

Olgierd Juzala-Deprati