W utworze badam tematykę społecznego wycofania, intymności i obserwowania. W prawykonaniu brał udział jeden muzyk obsługujący cristal baschet, stalową wiolonczelę, elektronikę i wideo. Na oczach słuchaczy wykonawca, zamknięty w pokoju o powierzchni sześciu metrów kwadratowych, nie odgrywa, lecz gra muzykę; nie inscenizuje ani nie ustanawia, lecz istnieje. Pokój staje się mikrokosmosem o pozorach samowystarczalności, ale jednocześnie tęskniącym do czegoś, co jest na zewnątrz. To próba utrzymania delikatnego balansu między samotnością a pragnieniem związku. 

Xavier Bonfill