Opus vermiculatum – „praca robaka” – jest żmudną metodą kładzenia mozaiki. Małe kostki są układane w kształty oddające kontur, cień i fałdy przedstawianego obiektu. Z niewielkiej odległości delikatne i kręte linie wyglądają jak ślady robaków, z daleka układają się w realistyczny obraz. Słynna przechowywana w Neapolu mozaika pompejańska przedstawiająca bitwę pod Issos składa się w przybliżeniu z półtora miliona tesser (kostek mozaikowych). 

Mój utwór odchodzi od dokładności i uwalnia łuk w kierunku służenia kształtom. Pomyśl o formie i kolorze kostek, płynności ich powiązań, szczelinach pomiędzy nimi – z perspektywy robaka fragmenty przedstawiające oko konia i oko człowieka wyglądają tak samo. Pomyśl o odcieniach linii, cieple, z jakim się przenikają, zaskakującej niezależności, z jaką buntują się i przerywają – i ich gwałtownym umieraniu. 

Ponadto wyobraź sobie oprowadzanie po warsztacie skupione na rękach, kościstej architekturze wysiłku i cierpliwości. Perłowe paznokcie, ślepe palce i ostrzegawcze dłonie są zżerane przez największego robaka – czas. Wewnątrz poczwarki pięści czas cierpliwie drąży pustkę. Pośrodku mojego utworu fragment tenuto przedstawia tę krzyczącą ciszę. 

Mieszany zespół instrumentalny stał się, z niewielkimi wariacjami, standardem w muzyce współczesnej. Niewielka liczba instrumentów daje wielką różnorodność brzmień, zwielokrotnioną przez rozszerzone techniki, perkusję i gadżety. Pisząc tradycyjnie, podważam tę dźwiękową różnorodność. Dwie zapisane nuty g na flet i na skrzypce, dwie identyczne okrągłe czarne kostki mogą opisywać różne rzeczy: wrogie oczy, głowę i ogon konia, przyjazne ramię i włócznię nieprzyjaciela. 

Mikel Urquiza