„Bez pisma słowa jako takie nie mają widzialnej postaci, chociaż możemy zobaczyć przedmioty, które one oznaczają. Słowa są dźwiękami. Można je przywołać – «przypomnieć». Nie można ich jednak nigdzie «szukać». Nie mają ani siedliska, ani śladu [...]. Są zdarzeniami”. 

Ten cytat z Waltera Jacksona Onga, filozofa i antropologa kultury, można by na potrzeby kompozycji odnieść do tkanki muzycznej z całą jej wewnętrzną organizacją i gramatyką. Akty (przy)wołania dźwiękowego zdarzenia będą mieć miejsce w utworze zarówno w obrębie jego samego, jak i tego, co moglibyśmy nazwać naszą muzyczną przeszłością – na takich samych zasadach, na jakich jesteśmy w stanie sięgać zarówno do indywidualnej, jak i zbiorowej pamięci. 

Mateusz Śmigasiewicz