(1942–2008)

urodził się w Bukareszcie w 1942, a zmarł w 2008 w Paryżu. Prywatnie pobierał lekcje gry na skrzypcach u Niny Alexandrescu (uczennicy George Enescu i Jacquesa Thibauda), a następnie studiował kompozycję na Narodowym Uniwersytecie Muzycznym w Bukareszcie (tytułmagistra uzyskał w 1969). Jego nauczycielami byli m.in. Ștefan Niculescu, Tiberiu Olah i Aurel Stroe – czołowe postacie nowokształtującej się awangardy. Po ukończeniu studiów w 1969 Rădulescu opuścił Rumunię i udał się na Zachód, osiedlając się w Paryżu, gdziew 1974 uzyskał obywatelstwo francuskie.

W latach 1970–1980 uczestniczył w międzynarodowych kursach kompozytorskich w Kolonii, Darmstadt i Paryżu (IRCAM), prowadzonychprzez Mauricio Kagela, Luca Ferrariego, Johna Cage’a, Iannisa Xenakisa, György’a Ligetiego oraz Karlheinza Stockhausena. W 1983roku, wraz z kwartetem Arditti, Pierre’em-Yves’em Artaudem i innymi wybitnymi wykonawcami, założył zespół solistów European Lucero. Od 1991 organizował Lucero Festival oraz związane z nim kursy mistrzowskie. W latach 1980–90 mieszkał w Berlinie na stypendium DAAD, otrzymał również francuskiestypendium na roczny pobyt w Villa Medici w Rzymie.

Horațiu Rădulescu jest jednym z pionierów muzyki spektralnej. Stworzył własną, unikalną technikę kompozytorską opartą na spektrumalikwotowym i mikrotonowości, którą określał mianem „sound plasma”. Jego muzyka, głęboko zakorzeniona w duchowości i filozofii Wschodu, dąży do przekroczenia granic percepcji i formy. Rădulescu pozostawił po sobie niezwykle oryginalny dorobek, w którym dźwięk traktowany jest jako żywy, ewoluujący organizm.

Wybrane utwory: Taaroa na orkiestrę (1969), Clepsydra na taśmę (1969), Credo na dziewięć wiolonczel (1969), Everlasting Longings na orkiestrę smyczkową (1972), Lamento di Gesú na orkiestrę i siedem cymbałów (1973–75), Wild Incantesimo na dziewięć orkiestr(1978), Capricorn’s Nostalgic Crickets na osiem trąbek naturalnych (1972/80), Outer Time na 23 flety lub 42 gongi lub trio basso lub dwafortepiany koncertowe dostrojone spektralnie lub osiem instrumentów dętych (1980), Inner Time na klarnet (1983), Awakening infinity na 25instrumentalistów (1983), Dizzy Divinity I na flet (1985), Sensual Sky na zespół kameralny (1985), Intimate Rituals – cykl miniatur solowych (1985), Christe Eleison na organy (1986), Mirabilia Mundi na siedem dużych zespołów (1986), Kwartet smyczkowy nr 4 Infinite to becannot be infinite, Infinite anti-be could be infinite (1976–87), Byzantine Prayer na 40 flecistów z 72 fletami (1988), Kwartet smyczkowy nr6 Practising Eternity (1992), Sonata fortepianowa nr 4 Like a Well ... Older than God (1993), Animae morte carent na obój d’amore i fortepiandostrojony spektralnie (1992–95), Kwartet smyczkowy nr 5 Before the Universe Was Born (1990–95), Koncert fortepianowyThe Quest (1996), Lux Animae na skrzypce i 16 instrumentów (1996), Sonata fortepianowa nr 5 Settle Your Dust, This is the Primal Identity (2003), Cinerum na cztery głosy i zespół instrumentów historycznych (2005), Sonata fortepianowa nr 6 Return to the Source of Light (2007).