Utwór skomponowałam podczas typowej berlińskiej zimy w środku pandemii. Okazał się dla mnie powrotem do źródeł. Chciałam stworzyć dzieło, które byłoby igrzyskiem, otwartym na nasze ulubione sposoby łączenia się z instrumentami, muzyką i sobą nawzajem w ramach zespołu. W rezultacie powstał utwór ludyczny – tożsamość instrumentów została w nim zdekonstruowana przez pozbawienie ichidiomów za pomocą preparacji i amplifikacji. Zanurzyłam się w eksploracji dźwięku i instrumentacyjnej ekstrawagancji. Utwór zawiera momenty absolutnie intymne i delikatne, ale i takie, które chcą wyrwać się z tego stanu, czego rezultatem są temperamentne gry dźwiękowe. Przywracając radość i prostotę procesowi komponowania, usiłowałam odnaleźć pocieszenie w niepewności.

Anda Kryeziu