ur. w 1969 w Hemer (Niemcy), studiował kompozycję i dyrygenturę w berlińskiej Hochschule der Künste pod kierunkiem Friedricha Goldmanna i Gösty Neuwirtha, a syntezę dźwięku i kompozycję algorytmiczną – na Uniwersytecie Technicznym w ZKM Karlsruhe.
Trzykrotnie – w latach 1992, 1995 i 1998 – otrzymał stypendium twórcze Senatu w Berlinie; w 1994 był stypendystą Märkische Kulturkonferenz, w 2001 – fundacji Wilfrieda Steinbrennera. W 1998 za Gelöschte Lieder uzyskał nagrodę im. Borisa Blachera. W 2001 miasto Stuttgart uhonorowało go nagrodą za utwór Knochen.
Na liście nagród i stypendiów, jakie Enno Poppe otrzymywał po roku 2000, znajdują się m.in.: Nagroda Kompozytorska im. Busoniego, przyznana przez berlińską Akademię Sztuk (2002), stypendia Akademie Schloss Solitude i Villa Serpentara w Olevano Romano, nagrody Fundacji Ernsta von Siemensa i raz jeszcze berlińskiej Akademii Sztuk (2006), nagroda Christopha i Stephana Kaske (2009) i w tym samym roku – Fundacji ich imienia. W 2013 został uhonorowany Nagrodą im. Hansa-Wernera Henzego.
Od 2008 Enno Poppe jest członkiem Akademii Sztuk w Berlinie, od 2009 – Akademii Nauk i Sztuk Nadrenii-Westfalii, a od 2010 – Bawarskiej Akademii Sztuk Pięknych. Jako dyrygent współpracuje regularnie z zespołami Klangforum Wien, Musikfabrik oraz Resonanz. Od 1998 jest pierwszym dyrygentem Ensemble Mosaik. Uprawiał działalność pedagogiczną – uczył kompozycji w berlińskiej Hochschule für Musik Hanns Eisler, na Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie oraz w Impuls Akademie w Grazu.
Otrzymywał zamówienia kompozytorskie od licznych festiwali nowej muzyki: Salzburger Festspiele, Berliner Festspiele, Donaueschinger Musiktage, Musikbiennale oraz musica viva (oba w Monachium), berlińskie Ultraschall i MaerzMusik, Éclat (Stuttgart) i Wittener Tagen für Neue Kammermusik. Wśród instytucji zamawiających znalazły się również Luwr oraz Ensemble intercontemporain.
Muzykę Enno Poppego wykonują cieszące się światową sławą kwartety smyczkowe Arditti i Kairos, a także orkiestry, jak m.in.: SWR Sinfonieorchester, Los Angeles Philharmonic Orchestra, BBC Scottish Symphony Orchestra, Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks, Deutsche Symphonie-Orchester Berlin, hr-Sinfonieorchester Frankfurt czy Junge Deutsche Philharmonie. Spośród dyrygentów światowej rangi muzykę Poppego prowadzili Pierre Boulez, Susanna Mälkki, Emilio Pomárico i Peter Rundel. Regularnie jego utwory wykonują zespoły wyspecjalizowane w nowej muzyce, jak Ensemble intercontemporain, Ensemble Modern, London Sinfonietta, Ensemble Resonanz, Klangforum Wien, Mosaik, Contrechamps, Musikfabrik, 2e2m, SWR Vokalensemble oraz Neue Vokalsolisten Stuttgart.
Wybrane utwory (od 2005): Trauben, trio fortepianowe (2004/05), Wespena głos solowy do tekstu Marcela Beyera (2005), Salz na zespół (2005), Schrank dla dziewięciu muzyków (1989– 2009), Obst na orkiestrę (2006), Keilschri na orkiestrę (2006), Arbeit na wirtualne organy Hammonda (2006–07), Drei Arbeiten na baryton, róg, fortepian i perkusję (2007), Arbeit Nahrung Wohnung, muzyka sceniczna dla 14 dżentelmenów, tekst Marcel Beyer (2006–07), Abend na cztery głosy męskie i cztery puzony (2007), Altbau na orkiestrę (2007–2008), Zug na siedem instrumentów dętych blaszanych (2008), Markt na wielką orkiestrę (2008–09), Tonband na dwie perkusje, dwa keyboardy i live electronic, skomponowany wspólnie z Wolfgangiem Heinigerem (2008/13), Fingernagelna skrzypce i altówkę (2009), Schweiß, wersja pierwsza na wiolonczelę i keyboard, wersja druga na wiolonczelę i czterech instrumentalistów (2010), Brot dla pięciu instrumentalistów (2007/13), Speicher na duży zespół (2008–13), Speicher I na duży zespół (2009–2010), Waldna cztery kwartety smyczkowe (2010), Koffer na duży zespół (2012), IQ, muzyka sceniczna w ośmiu aktach, tekst Marcel Beyer (2011–12), Welt na wielką orkiestrę smyczkową (2011–12), Gold na chór mieszany (2006/13), Haare na skrzypce solo (2013–14), Zwölf na wiolonczelę (2014), Filz na altówkę solo i smyczki (2014), Filz solo na altówkę (2013–17), Schlaf na dwa klarnety basowe (2011/15), Fell na perkusję (2016), Glas na sześć głosów (2016), Stoff,nonet na instrumenty dęte i smyczkowe (2015), Buch na kwartet smyczkowy (2013/16), Feld na dwa fortepiany i dwie perkusje (2016), Freizeit na kwartet smyczkowy (2016), Torf na orkiestrę (2016), Fleisch na saksofon, gitarę elektryczną, keyboard i zestaw perkusyjny (2017), Schrauben dla 13 perkusistów (2017), Rundfunk na dziewięć syntezatorów (2018), Kwintet na dwoje skrzypiec, altówkę i dwie wiolonczele (2016/19), Schmalz na skrzypce (2019).