Ogólnie rzecz ujmując, kino proponuje widzowi pakt: nie będzie pokazywało własnego zaplecza. W kadrze nie ma mikrofonu ani kamery, inaczej czar by prysł. Tutaj przeciwnie: wszystkie technikalia są jawne. Film pokazywany jest na ekranie, z dźwiękiem, lecz pod ekranem możemy zobaczyć muzyków wykonujących ścieżkę dźwiękową. Sztuka niniejsza, sytuująca się w połowie drogi między teatrem muzycznym a czymś, co można nazwać „kinem ręcznym”, zaprasza nas do bacznej obserwacji urządzenia i ludzi, którzy je obsługują, dekoracji w formie modeli rozmieszczonych na stołach, z efektami dźwiękowymi wykonywanymi na żywo. Jest to antyhit kasowy, satyra na współczesne życie, zabarwiona surrealistycznym czarnym humorem, w ramach którego śledzimy absurdalne mechanizmy rządzące iście kafkowską postacią, przyłapaną na akcie konsumpcji. 

François Sarhan