ur. w 1935 w Stuttgarcie, w latach 1955–58 uczył się w miejscowej Musikhochschule u Jürgena Uhdego (fortepian) i Johanna Nepomuka Davida (teoria, kontrapunkt). Od 1958 do 1960 studiował kompozycję u Luigiego Nona w Wenecji. W 1962, na weneckim Biennale, a także na Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie, odbyły się pierwsze publiczne wykonania jego utworów. W 1965 Lachenmann pracował w studiu elektroakustycznym uniwersytetu w Gandawie. Rok 1966 to początek kilkudziesięcioletniej praktyki pedagogicznej kompozytora, mniej lub bardziej stałych związków z licznymi uczelniami i ośrodkami nowej muzyki w Niemczech i za granicą. W 1972 był koordynatorem kursów kompozytorskich w Darmstadcie, w latach 1972–73 prowadził mistrzowską klasę kompozycji na Uniwersytecie w Bazylei, w 1976 związał się na trzy lata z Musikhochschule w Hanowerze (w 2001 otrzymał doktorat honoris causa tej uczelni), w 1972 i 1982 był wykładowcą Cursos Latinoamericanos de Música Contemporânea w Brazylii i w Republice Dominikany. W latach 1981–99 był profesorem kompozycji w Musikhochschule w Stuttgarcie. Począwszy od lat osiemdziesiątych prowadził seminaria i warsztaty kompozytorskie w wielu krajach Europy, obu Ameryk, a także w Rosji, Chinach i w Japonii. W 2008 wykładał gościnnie na Uniwersytecie Harvarda, a w 2010 – w Musikhochschule w Bazylei oraz w Royal College of Music w Londynie. Był jurorem nagrody kompozytorskiej im. Tōru Takemitsu. 

Wśród nagród kompozytorskich, jakie otrzymał, są m.in.: Nagroda Kulturalna Miasta Monachium (1965), Nagroda za Kompozycję Miasta Stuttgart (1968), Nagroda Bachowska (Hamburg, 1972), Nagroda Muzyczna Ernst von Siemens Musikstiftung (1997), nagroda londyńskiego Royal Philharmonic Society (2004, za kwartet smyczkowy Grido), Złoty Lew Biennale w Wenecji (2008), Nagroda BBVA „Frontiers of Knowledge” (2011), Krzyż Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (2012), GEMA Autorenpreis (2015) oraz Nagroda im. Hansa Christiana Andersena za operę Dziewczynka z zapałkami (2016). Lachenmann jest członkiem Akademii Sztuki w Berlinie, Hamburgu, Lipsku, Mannheimie, Monachium oraz Belgijskiej Królewskiej Akademii Nauk, Literatury i Sztuk Pięknych. Jego dyskografia liczy kilkadziesiąt płyt kompaktowych i wiele analogowych. Utwory Lachenmanna są wykonywane na wszystkich ważnych międzynarodowych festiwalach, pojawiają się także w programach koncertów w wielu krajach. W roku 2015 z okazji osiemdziesiątych urodzin kompozytora odbyły się koncerty serii „Lachenmann Perspectives”, w ramach której czołowe europejskie orkiestry wykonały dwadzieścia jego utworów.

Wybrane utwory (od1990):„...zweiGefühle...”, MusikmitLeonardo na dwa głośniki i małą orkiestrę (1992), Air na perkusję i wielką orkiestrę (1994, nowa wersja), Dziewczynka z zapałkami, utwór muzyczno-teatralny, libretto z tekstami Hansa Christiana Andersena, Leonarda da Vinci i Gudrun Ensslin (1990–96), Nun na chór męski, flet, puzon i wielką orkiestrę (1998–99/2003), Serynade na fortepian (1998–2000), III Kwartet smyczkowy „Grido” (2001), Schreiben na orkiestrę (2003–04), Double (Grido II) na orkiestrę smyczkową (2004), Concertini na zespół instrumentalny (2005–06), Raumfahrer na orkiestrę (2007), Got Lost na sopran i fortepian (2007/08), Marche fatale, wersja na orkiestrę (2016), My Melodies na osiem waltorni i orkiestrę (2016–19).