Utwór powstał na zamówienie Festival d’Automne w Paryżu przy wsparciu Fundacji Ernsta von Siemensa i Stowarzyszenia Proquartet. Jest dedykowany Joséphine Markovits. 

Jak w wielu innych utworach Clary Iannotty, tytuł jest uderzającym obrazem zaczerpniętym z poezji Dorothy Molloy. Początkowo miał to być krótki utwór dla skrzypaczki Yuki Numaty Resnick – jeden z czterech zamówionych jako wstawki do poszczególnych części pierwszej Partity na skrzypce solo Johanna Sebastiana Bacha. Iannotta inspirowała się Double z Corrente tej partity: na tle oryginalnego Bachowskiego szkieletu rozpostarła szereg glissand i innych efektów szmerowych. Ideę tę rozwinęła następnie w serię trzech osobnych utworów: oprócz pierwotnego również dead wasps in the jam-jar II na orkiestrę smyczkową i elektronikę oraz dead wasps in the jam-jar III na kwartet smyczkowy i elektronikę. 

Jak pisze kompozytorka: „[w czasie pracy nad tymi utworami] wyobraziłam sobie głębokie wody morskie, najniższą warstwę oceanu, gdzie ciągłe ciśnienie i stały ruch kształtują bezruch czasu”. Dead wasps in the jam-jar III jest przepełnione gestami, których powolność i uważność każą myśleć o stworzeniu pływającym w zupełnej ciemności: oryginalne solo skrzypcowe rozciągnięte jest do iście oceanicznych rozmiarów, w swych przestrzeniach odsłania nieskończone nowe formy, wcześniej niewidzialne. Podobnie jak pozostałe dwa utwory tej krótkiej serii, jest to re eksja nad powierzchnią i tym, co leży pod nią; głębia okazuje się głębsza, niż można sobie było wyobrazić. 

© Tim Rutherford-Johnson