studiował fortepian i teorię muzyki w Wyższej Szkole Muzyki w Stuttgarcie oraz kompozycję u Manuela Hidalgo. W 1996 kierował wydziałem muzyki współczesnej oraz wykładał teorię muzyki i kompozycję w szkołach muzycznych w Berlinie. W tym czasie kierował również berlińskim festiwalem muzyki współczesnej Klangwerkstatt. W 2000 wraz ze Stephanem Winklerem założył zespół Skart, który w swoich koncertach wykorzystywał elementy intermedialne. W 2007 został wykładowcą muzyki elektronicznej w Hochschule für Musik und Tanz oraz dyrektorem studia muzyki elektronicznej w Kolonii.
Jako kompozytor otrzymał zamówienia m.in. od festiwali muzyki współczesnej Ultraschall w Berlinie, Éclat w Stuttgarcie i Wien Modern. Jego muzykę nadawały rozgłośnie takie jak RBB i SWR. Otrzymał stypendia zamku Künstlerhaus w Wiepersdorfie, paryskiego centrum Cité des Arts oraz ufundowane przez szwajcarskiego pisarza Heinricha Gartentora stypendium w Thun na artystyczne projekty wideo. Uczestniczył w forum dla młodych muzyków organizowanym przez Towarzystwo Muzyki Współczesnej z udziałem Ensemble Modern.
Michael Beil skupia się na łączeniu muzyki elektronicznej, instrumentalnej i wideo. Jego utwory oparte są na wiązaniu sytuacji scenicznych z procesem rozwijania dzieła muzycznego. W akcie powstawania kompozycji uczestniczą zazwyczaj instrumentaliści, których udział dokumentowany jest jako element utworu, dzięki czemu kształtowanie w czasie oraz spójność dzieła stają się dla słuchaczy dostrzegalne i przejrzyste. Do osiągnięcia tego celu kompozytor wykorzystuje uprzednio zarejestrowane nagrania audio i wideo. Innym fundamentalnym celem jego twórczości jest podważenie pojęcia wytworu artystycznego jako arcydzieła. Mając ów cel na względzie, kompozytor wykorzystuje jedynie gotowe fragmenty, przekształcając je i dekonstruując, zmieniając kontekst popularnego materiału muzycznego czy też materiału idiomatycznego dla konkretnych instrumentów.
Wybrane utwory: Grat na altówkę i orkiestrę kameralną (1995), Nexus na dwa fortepiany (1995), Und Zehn ist keins na sopran i zespół (1998), Und Neun ist Eins na sopran, saksofon, fortepian i perkusję (1998), Und Acht na akordeon (1999), Mach Sieben na fortepian (1999–2000), Und Sechs na zespół (2000), Aus Eins Mach Zehn na orkiestrę (2001), Aus Fünf na zespół (2001), Die Drei na sześcioro śpiewaków (2002), Batterie na perkusję (2003), Die Zwei na flet i fortepian (2004), Beleuchter na flet, skrzypce i wiolonczelę (2004), Branng! na kontratenor, narratora, aktorkę i taśmę (2005), Verlier die Vier na perkusję i fortepian (2006), Und Acht na akordeon (2006), Karaoke na saksofon, fortepian i perkusję (2006), twisted na orkiestrę, dwa chóry i chór dziewczęcy (2006), Rebranng! na flet, skrzypce, altówkę i wiolonczelę (2008), belle nuit na sopran, skrzypce, altówkę i wiolonczelę (2009), Mahlzeit Provokation na dwa soprany, troje aktorów i taśmę (2010), along na gitarę elektryczną (2010), wie jetzt? na dwoje aktorów, zespół i taśmę (2011), blinded na kontratenor, sopran chłopięcy, narratora, kwartet smyczkowy i taśmę (2011), Blackjack na zespół (2012), wie jetzt? na flet i zespół (2012, wersja koncertowa), Doppelna dwa fortepiany, elektronikę i wideo (2009/13), exit to enter na zespół (2013), swap na flet, obój i klarnet (2014), Blu na zespół (2015), sugar water na zespół (2015), String Jack na wiolonczelę (2016), Key Jack na pianistę bez fortepianu (2017), caravan na czworo muzyków bez instrumentów (2017), transit na pięcioro śpiewaków i instrumenty (2018), Mimikry na cztery saksofony MIDI (2020), Hide to Show na zespół (2020).