Przedstawiony obraz, recytacja wyuczona na pamięć – przez uczniaka, który to waha się, to przypomina sobie tekst – czyni bardziej poetyckimi także zniekształcenia sensu wynikające z mechanicznych powtórzeń. 

Daniel Durney 

Jest to, jak napisali inni – portret kobiet (zdobądźmy się na liczbę mnogą). Można by tu wymieniać, wyszczególniać, katalogować (słowa te są bliskie kompozytorowi) postawy, które autor w różnych momentach dzieła podsuwa wykonawczyni: determinacja (Recytacja X, część lewa, I wersja), zalotność z odcieniem obojętności (V), pogarda na pograniczu okrucieństwa (XIII), młodziutka dziewczyna, która otwiera się na życie, słuchając mamy (VIII, część środkowa, wersja pionowa), światowa, lecz sterana (X), przystająca na swój los, niemal bezcielesna (XIV)... Albowiem każda Recytacja jest sama w sobie miniaturowym teatrem. Gra językiem, jego brzmieniem. Ogólniej rzecz ujmując, kompozytor rozprawia o człowieczeństwie. Stawia się w położeniu kogoś, kto ma wymyślić mały alfabet świata. 

Vincent Loizeau