W moim świecie istniejące struktury sprzyjają niektórym konkretnym wzorom i procesom bardziej niż innym. Wynikają z tego działania, które są wciąż oceniane przez innych ludzi i technologię. W miarę, jak toruję sobie drogę przez tę mroczną epokę dozoru, w towarzystwie ironii i nieporozumień, nie mogę powstrzymać się od myślenia o alternatywnych światach: czy w innych wymiarach to sztuczna inteligencja wykonuje pracę za płacę minimalną, a ludzie zajmują się sztuką i poezją? Czy są mniej samotni? 

„K. wydało się, że przerwano z nim wszelką łączność i że jest teraz jakby wolniejszy, niż był kiedykolwiek, i może tu, na tym skądinąd zakazanym miejscu, czekać, jak długo zechce. Zdawało mu się, że wywalczył sobie wolność, której nikt inny zdobyć by nie potrafił, i nikt nie ma prawa dotknąć go lub wyrzucić, a nawet przemówić do niego. Ale wydawało mu się także – i to przekonanie było co najmniej równie silne – że nie ma nic bardziej bezsensownego i rozpaczliwego niż ta wolność, to czekanie i ta nietykalność.” 

Franz Kafka, Zamek, tłum. Krzysztof Radziwiłł i Kazimierz Truchanowski 

Nina Fukuoka