Koncentrująca się na mikrotonowej modulacji impulsów kompozycja jest czwartą z cyklu opartego na przebiegach sinusoidalnych i pulsacyjnych. Utwór składa się z dwóch części eksplorujących dwa różne sposoby prezentacji szybkich, ciągłych sekwencji na nieustannie zmieniającym się tle. 

Pierwsza z tych części (z solową partią dzwonków orkiestrowych i grupą rozmaitych instrumentów wspierających) skupia się na oscylacjach opartych na niewielkim zestawie wzorców uderzeń pałką z szybkimi przebiegami tremolo lub szybko zmieniającymi się figurami chromatycznymi. Przy tempie 60 BPM wzorce te prowadzą nas o decymę małą w górę w 14 segmentach izochronicznych, podczas gdy ambitus całego zespołu stopniowo rozszerza się w dół. Po przekształceniach harmonicznych następuje część druga (z solowymi partiami marimby i bębna wielkiego), skonstruowana tak samo jak pierwsza, z tym że ruch zostaje ujęty w formę wznoszących się skal heptatonicznych stopniowo przesuwających się w dół po oktawie chromatycznej aż do wyczerpania zasobu możliwych skal. 

W kompozycji mamy również grę drobnymi zmianami tempa – zaczynam od 60 BPM, następnie dodaję 61, podczas gdy zespół zwalnia do 58. Tytuł odnosi się do nieustannych mikrotonowych modulacji impulsu w partii solowej, za którymi podąża reszta zespołu – wyprzedzając te zmiany, powielając je, utrwalając, a także goniąc goniącego. 

Peter Adriaansz