I. Preludium – Zima
II. Interludium 1 – Wiosna
III. Interludium 2 – Lato
IV. Postludium – Jesień

W gagaku, rodzaju dawnej japońskiej muzyki dworskiej, idea głosu czasu (Toki no Koe) charakteryzuje się wyjątkową głębią kulturową. Utwór zaprasza nas do rozkoszowania się wciąż zmieniającym się pięknem brzmień, zależnych od pory roku. Łączy atmosferę dźwiękową z aurą danego sezonu.

Każdy z modi gagaku jest urzekającym odbiciem kolejnej pory roku: sōjō ujmuje wiosnę w modus G miksolidyjskim, ōshikichō – lato w modus doryckim A, hyōjō – jesień w doryckim E, a banshikichō – zimę w doryckim B. Każdy oddaje esencję danej pory roku. Co więcej, każdy modus, jako związany pierwotnie z chińską filozofią pięciu żywiołów, ma liczne inne konotacje: oznacza nie tylko porę roku, lecz także kierunki, kolory, planety, filozofię yin-yang. To wielowarstwowe rozumienie pojęć „modus” i „ton” jest esencjalne dla pojmowania religijnych rytuałów japońskich i wynikającej z nich tradycyjnej muzyki japońskiej.

Idea Toki no Koe zachęciła mnie do skomponowania czterech utworów, które powinny stać się mostem łączącym pięć utworów pięciu autorów. Zaczynając od preludium zimowego, słyszymy przejścia do dalszych pór roku, a po dwunastu miesiącach – powrót do jesieni (bo wszak festiwal bierze swą nazwę od jesieni w Warszawie!). Innymi słowy, widzę cały program tego koncertu jako przewijanie obrazu czterech pór roku. 

Yu Kuwabara