ur. w 1953 w Poznaniu, ukończyła studia kompozytorskie pod kierunkiem Andrzeja Koszewskiego w tamtejszej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. Pracowała jako skrzypaczka w orkiestrze Filharmonii Poznańskiej i Orkiestrze Kameralnej Polskiego Radia „Amadeus”. Obecnie jest profesorem kompozycji oraz kierownikiem SMEAMuz – Studia Muzyki Elektroakustycznej w poznańskiej Akademii Muzycznej – prowadziła również zajęcia z sonologii w Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu (1989–2010). Jest autorką wielu publikacji i wykładów (dotyczących polskiej muzyki współczesnej, muzyki elektroakustycznej, historii muzyki eksperymentalnej, ekologii dźwiękowej oraz tradycyjnej muzyki japońskiej), z którymi występowała wielokrotnie na zaproszenie uniwersytetów w Europie, Azji, Ameryce Południowej, Australii i Nowej Zelandii, w Centrum Sztuki i Techniki Japońskiej „Manggha” w Krakowie, CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie, a także podczas dorocznych konferencji ISEA, ICMC i WFAE oraz sesji naukowych w kraju i za granicą. Prowadziła kursy letnie, warsztaty i seminaria w Polsce, Białorusi, Chile, Chorwacji, Holandii, Japonii, Kanadzie, Mołdawii, Niemczech, Szwajcarii, Szwecji i we Francji. Jest jurorką, kuratorką, ekspertką i konsultantką różnych przedsięwzięć muzycznych, intermedialnych i edukacyjnych w wielu krajach Europy oraz w organach Unii Europejskiej. Lidia Zielińska pełni od wielu lat różne funkcje społeczne: wiceprezesa Zarządu Głównego Związku Kompozytorów Polskich i wiceprezesa Polskiego Stowarzyszenia Muzyki Elektroakustycznej, członkini komisji programowej Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień” (1989–92 oraz 1996–2005), dyrektor artystycznej Festiwalu Polskiej Muzyki Współczesnej „Poznańska Wiosna Muzyczna” (1989–92), międzynarodowego festiwalu „Dziecko i dźwięk” w Poznaniu, członkini komitetu programowego Światowych Dni Muzyki ISCM w Warszawie, polsko-niemieckiego „Radio_Copernicus”, członkini zarządu wielkopolskiego oddziału Komitetu Porozumiewawczego Środowisk Twórczych i Naukowych i in. 

Po przełomie 1989 inicjowała jako współzałożycielka powstanie Wydawnictwa Muzycznego BREVIS (1990), Fundacji „Dziecko i dźwięk” (1991), kwartalnika okołomuzycznego „Monochord” (1993), Fundacji Przyjaciół Warszawskiej Jesieni (1998), Wielkopolskiego Towarzystwa Sztuk Pięknych „Zachęta” (2004), PSeME – Polskiego Stowarzyszenia Muzyki Elektroakustycznej (2005) i in. Utwory Zielińskiej były wykonywane na festiwalach w kilkudziesięciu krajach Europy, Azji i obu Ameryk (np. Berliner Festspiele, Cube Fest, Donaueschinger Musiktage, Huddersfield Contemporary Music Festival, ICMC, ISEA, Musicacoustica-Beijing, NYCEMF, „Signum crucis” Warszawa 1983, Warszawska Jesień). Miała też indywidualne prezentacje m.in. w poznańskiej Galerii ON, wrocławskiej Entropii, CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie czy ZKM – Zentrum für Kunst und Medientechnologie w Karlsruhe. 

Jest laureatką 17 nagród na konkursach kompozytorskich (pierwsze nagrody: Jeunesses Musicales, Belgrad 1979; Internationale Wettbewerb für Komponistinnen, Mannheim 1981; ZAIKS, Warszawa 1982; im. Maksa Deutscha, Paryż 1984; Künstlerhaus, Boswil 1986; L’Opera autrement, Avignon 1988). W 2007 otrzymała nagrodę Związku Kompozytorów Polskich za „wybitne i wszechstronne osiągnięcia kompozytorskie”, a w 2015 – Medal „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”. 

Wybrane utwory (od 2005): Przypadki pana von K., balet pełnospektaklowy – muzyka elektroniczna (2005), Obiadki w Rejowcu 1965–1565, kompozycja dźwiękowo-tekstowa (2006), Z ogrodu nauk na chór i CD do tekstu z Księgi Koheleta (2006), Otwórz uszy! Otwórz oczy!, miniatura audiowizualna dla dzieci (2006), Siedem wysp Conrada na brzmienia elektroniczne i dziesięć instrumentów amplifikowanych (2007), Ósma wyspa na CD (2008), Aby tytuł utworu... na klarnet, gitarę elektryczną i fortepian (2009), Rdza na pięć lub sześć instrumentów i CD (2010), Canción triste na skrzypce i CD (2010), In the rear na komputer (2010), Backstage Pass na komputer (ambisonics) lub projekcję wielokanałową (2010), Melodramatna orkiestrę (2011), X3 na 14 instrumentów (2011), Lata na orkiestrę (2011), Aphasia na saksofon tenorowy i CD (2012), Ukiyo na 19 instrumentów (2012), Insectarium na CD, muzyka do wystawy plastycznej (2012), 53 oddechy na flet glissandowy, taśmę ośmiokanałową i live electronics (2013), X-3m na zespół (2013), Looks Chinese, Sounds Polish, instalacja (2013), Lutosławski DIY, instalacja (2013), Lutosławski DIY, flash mob (2013), Plasterki muzyki, interaktywna instalacja dla dzieci (2013), Zagubione ogniwo, spektakl dźwiękowy na zespół śpiewaczek tradycyjnych, zespół instrumentalny, instrumenty mobilne, taśmę ośmiokanałową i live electronics (2013–14), Polish Sonorities, instalacja (2014), Threesome na 12 instrumentów, wideo i live electronics (2014–15), Do cna na 10 instrumentów chińskich (2015), Sinfonia concertante na małe przyrządy dźwiękowe, małą perkusję i wielką orkiestrę (2015), Threesome B na 12 instrumentów i live electronics (2016), Threesome C na kwartet smyczkowy i taśmę (2016), Trzysta na zespół wokalny z solistami, podręczne instrumenty, taśmę ośmiokanałową i live electronics (2016–17), Nie podoba mi się to... na głosy młodzieży, orkiestrę i elektronikę (również wersja na głosy młodzieży, siedem instrumentów i elektronikę, 2018, wraz z warsztatami dla młodzieży), Fossil na dziewięć instrumentów, hommage à Debussy (2018), Klangor na orkiestrę symfoniczną (2019), Pustynnieniena orkiestrę, media elektroniczne, dzieci i przestrzeń (2020–21).