Dziecinny pokój tworzy swoistą, sensoryczną c z a s o p r z es t r z e ń, bliską większości z nas: czasoprzestrzeń istniejącą zarówno tu i teraz dla współczesnych dzieci, jak i jako rodzaj wspomnienia dla dorosłych. Dziecinny pokój ma swój klimat, charakter, akustykę, audiosferę i specyfikę, która w naturalny sposób zanurza w sobie głównego bohatera tego miejsca – jego mieszkańca. Bardzo charakterystycznym wizualnym elementem wielu dziecinnych pokoi są pluszowe zabawki, w których kondensują się różne emocje, wrażenia, ekspresje, kanały odbioru sensorycznego. Wizualność pluszaka jest równie charakterystyczna i istotna, co jej dotykowy, czuciowy, a niejednokrotnie również zapachowy aspekt. Pluszak jest skonstruowany tak, by dziecko (a często również dorosłego) ogarnęła gwałtowna i przemożna potrzeba dotknięcia zabawki lub emocja, którą można porównać do zakochania – miłości od pierwszego wejrzenia. Charakterystyczna zabawka niesie ze sobą jednak wiele emocji i wrażeń, nie tylko przyjemnych: czułość, miłość, radość, poczucie bezpieczeństwa, ale też złość, zazdrość czy smutek, wyrażone intensywnie i w bardzo zdyscyplinowanej, skondensowanej formie. Pluszowa zabawka i kwintesencja skumulowanych wokół niej emocji może być dobrą metaforą tego, czym powinna być artystyczna miniatura muzyczna adresowana do małego dziecka. Z takich właśnie miniatur – muzycznych „pluszaków”– będzie się składał ten koncert. 

Anna Kierkosz