Orkiestrę świata, jak każdą z orkiestr, można zrozumieć. Całkując rzeczywistość dźwiękową, docieramy do miejsca, w którym szum otoczenia staje się logiczną formą, a każdy instrument ma swoją partię. Tramwaj ziewający przeciągle zgrzytem kół o 4:10 gra raz dziennie, wyjeżdżając z zajezdni. Drzwi metra – co 3 minuty. Wszystko daje się opisać. W pięknie krajobrazu dźwiękowego można się zanurzyć bez zrozumienia, ale jakże pięknie jest rozumieć. Poszukamy algorytmów opisujących pejzaż dźwiękowy spaceru i postaramy się nie zatracić w nim piękna. 

Gustaw Gliwiński