Utwór przeznaczony jest dla dwojga lub trojga wykonawców, którzy wzbudzają dźwięk stołem w sposób zarówno widzialny, jak i słyszalny, używając mebla jednocześnie jako instrumentu i miniaturowej sceny, ustanawiając związek pomiędzy światłem a dźwiękiem i łącząc dwie typowe czynności tzw. cywilizacji zachodniej: siedzenie przy stole (podczas jedzenia, pracy, rozmowy lub w ciszy) oraz planowanie i rejestrowanie zdarzeń muzycznych w postaci partytury, zazwyczaj przy tym przy stole. 

Stół to przedmiot użytkowy o poziomej powierzchni.
 Dźwięki konkretne wydawane przez drewniany stół – zwłaszcza takie, które zwykle ignorujemy, ponieważ uwaga słuchowa skierowana jest na inne, pozornie istotniejsze bodźce i odfiltrowuje tego rodzaju poboczne odgłosy, aby nie absorbować niepotrzebnie naszej percepcji (pobocznym odgłosom nie ma bowiem końca!) – umieszczone są tutaj w centrum uwagi i łączą się z dynamicznym oświetleniem stołu i osób przy nim siedzących, tworząc tkaninę, która nie rozdziela uczestniczących zmysłów słuchacza/widza, lecz łączy je w szczególnych współzależnościach. 

Manos Tsangaris