Tytuł utworu przywołuje zapamiętanie free jazzu i odnosi się do różnych archetypów (wirtuozowskie pasaże saksofonu i klarnetu, solo kontrabasu itd.), które pojawiają się i podlegają wielokrotnym zniekształceniom. Każdy z modeli zostaje kolejno pochłonięty i przetworzony przez wezbraną materię dźwiękową wahającą się między przejrzystością i wzburzeniem. Dźwięk sam w sobie – w pewnym sensie główny bohater utworu – wchodzi w kolizję z tymi różnorodnymi gurami, wywołując ich mutację. Z gry napięć powstaje rodzaj akumulacji, dramaturgia instrumentalna, która utrwala się w rytmie ciągłego przechodzenia między brzmieniami, prędkościami, energią dźwiękową i odniesieniami organizującymi muzyczny dyskurs.

Utwór został napisany dla muzyków Ensemble 2e2m i jest im dedykowany. 

Franck Bedrossian